Το μανιφέστο των έντεκα: Προς μια Ένωση του Ευρώ

Το παρακάτω μανιφέστο του Ομίλου Γκλίνεκερ θα δημοσιευθεί στο τεύχος Απριλίου της Athens Review of Books. Το μανιφέστο αυτό υπογράφηκε αρχικά από τους Άρμιν φον Μπογκντάντυ (Max-Planck-Institut for Comparative Law and International Law), Κρίστιαν Κάλλις (FU Berlin), Χέντρικ Εντερλάιν (Hertie School of Governance), Μαρσέλ Φράτσερ (DIW), Κλέμενς Φούεστ (ZEW), Φραντς Σ. Μάγερ (Uni Bielefeld), Ντανιέλα Σβάρτσερ (SWP), Μαξιμίλιαν Στάινμπάις (Verfassungsblog), Κονστάντσε Στέλτσενμύλλερ (German Marshall Fund), Γιάκομπ φον Βαϊτσέκερ (Thüringer Wirtschaftsministerium), Γκούντραμ Βολφ (Bruegel)

Κρίση, ποια κρίση;

Αν κρίνουμε από το δημόσιο αίσθημα που επικρατεί στη Γερμανία, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να ανησυχούμε για το μέλλον της Ευρώπης. Η περίοδος του φόβου ότι το ευρώ θα καταρρεύσει είναι πλέον μια μακρινή ανάμνηση. Οι χρηματοοικονομικές αγορές έχουν ηρεμήσει. Τα «σχεδιαστικά προβλήματα» της νομισματικής ένωσης φαίνεται να έχουν αντιμετωπιστεί με πρόχειρες επισκευές, και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι δήλωσε ευθαρσώς ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη ότι «η ύπαρξη του ευρώ δεν διατρέχει πλέον κανέναν κίνδυνο».       Θεωρούμε πως αυτή η εκτίμηση είναι τελείως λανθασμένη. Δεν υπάρχει λόγος εφησυχασμού. Αντιθέτως, ο εφησυχασμός με τον οποίο μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινής γνώμης αντιμετωπίζει την κρίση του ευρώ εκτός από ανυπόστατη είναι και επικίνδυνη. Δεν έχει επιλυθεί κανένα από τα δομικά προβλήματα που προκάλεσαν την κρίση του ευρώ: ούτε η τραπεζική κρίση, ούτε η κρίση του δημόσιου χρέους, ούτε η κρίση ανταγωνιστικότητας. Τα προβλήματα του εθνικού χρέους συνεχίζουν να κλιμακώνονται. Οι τράπεζες είναι υπερφορτωμένες με απλήρωτα δάνεια, γεγονός που παραλύει τον ιδιωτικό τομέα. Στις χώρες που πλήττονται από την κρίση, μια ολόκληρη γενιά στερείται της δυνατότητας βιοπορισμού και είναι αποκλεισμένη από τις ευκαιρίες. Σε αυτές τις χώρες, τα άκρα του πολιτικού φάσματος ριζοσπαστικοποιούνται ολοένα και περισσότερο. Και η θέληση ανεύρεσης κοινών λύσεων για την ευρωζώνη φαίνεται να φθίνει ραγδαία. Εμείς –έντεκα γερμανοί οικονομολόγοι, νομικοί και πολιτικοί επιστήμονες– δεν μπορούμε να δεχθούμε τη νοοτροπία της κωλυσιεργίας και να στοιχηματίζουμε –με όλο και μεγαλύτερο ρίσκο– ότι η κρίση θα περάσει. Τα προβλήματα της Ευρώπης είναι δομικά και απαιτούν δομικές λύσεις. Παρ’ όλο που η συγκεκριμένη άποψη δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής αυτή την περίοδο, είμαστε πεπεισμένοι ότι η νομισματική ένωση χρειάζεται βαθύτερη ενοποίηση. Ειδικότερα, χρειάζεται μια επαρκώς ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση.

Το γελοίον του πράγματος

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 28.3.12

Την ώρα που ο Παντελής Οικονόμου ανακοίνωνε στη Βουλή ότι θα αποσυρθεί η ρύθμιση για τα πατάρια και τις σοφίτες, οι άνθρωποι της τρόικας έλεγαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου ευθύνεται πρωτίστως η ελληνική νοοτροπία. Δεν ξέρω κατά πόσο έπεισαν τους ακροατές τους. Αν ήθελαν να είναι σίγουροι έπρεπε να έχουν και τον Οικονόμου μαζί τους. Και να πήγαιναν στις Βρυξέλλες με ταξί. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει τις δύο ιστορίες, τα πράγματα έχουν, περίπου, ως εξής: το υπουργείο Οικονομικών προωθούσε ρύθμιση με την οποία τα πατάρια και οι σοφίτες θα αποτελούσαν τεκμήριο διαβίωσης. Για ποιο λόγο τα πατάρια και οι σοφίτες πρέπει να θεωρούνται τεκμήρια;

Το έλλειμμα της λογικής

Tου Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 31.7.11

Το κύριο χαρακτηριστικό στη χώρα δεν είναι πλέον η παρανομία. Ούτε καν η κοινωνική αποδοχή της. Το βασικό στοιχείο πλέον είναι ο παραλογισμός. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου το βασικό επιχείρημα μιας επαγγελματικής ομάδας στη διαπραγμάτευση με το κράτος είναι η παρανομία της. Οι κάτοχοι αδειών ταξί ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος θα ακυρώσει την «επένδυσή» τους, την οποία άλλοι ανεβάζουν στις 200.000 και άλλοι στις 300.000 ευρώ. Αυτό υποστηρίζουν και πολλοί «ευαίσθητοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν να προτείνουν αποζημίωση των κατόχων αδειών. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αποζημίωση για την αξία των αδειών πιθανώς να ήταν θέμα διαβούλευσης. Στην Ελλάδα όμως, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όλα έγιναν αδιαφανώς και κάτω από το τραπέζι. Μια τέτοια ομολογία, σε μια χώρα όπου όλοι σκούζουν για τη φοροδιαφυγή, θα είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις.

Φ.Κουβέλης: Δεν μπαίνουμε σε «μνημονιακή» κυβέρνηση

 Συνέντευξη στον Ι. Τσώχο, Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 29/05/2011

Κύριε Κουβέλη, πώς είδατε τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των πολιτικών κομμάτων είναι απαραίτητες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα. Αυτό, ωστόσο, που έχω να πω είναι ότι ούτε η συνταγή του μνημονίου που συνεχίζεται με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ούτε η στείρα καταγγελία και η αμφισβήτηση του ευρώ από κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς συνιστούν διέξοδο από τη κρίση. Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων,

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία

Salvador Dalí Woman at the Window

the book's journal, τχ.6
Tο κείμενο αυτό προέκυψε από συζητήσεις μεταξύ των συνυπογραφόντων, γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, αλλά συνυπογράφεται από τους Ορέστη Καλογήρου (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργο Καρρά (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Βάσω Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Μάνο Ματσαγγάνη,  (Οικονομικό Πανεπιστήμιο), Ελίζα Παπαδάκη (δημοσιογράφο), Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο  (πολιτικό αναλυτή), προκειμένου να καταδειχθεί όχι μόνο το αυτονόητο, η συμφωνία δηλαδή με τον προβληματισμό που αναπτύσσεται, αλλά κυρίως η ανάγκη κοινής στάσης, αν όχι συστράτευσης, όλων στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε.

  Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

Από τη χρεωκοπία στην αυτογνωσία

Salvador Dalí Woman at the Window

the book's journal, τχ.6
Tο κείμενο αυτό προέκυψε από συζητήσεις μεταξύ των συνυπογραφόντων, γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, αλλά συνυπογράφεται από Ορέστη Καλογήρου (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργου Καρρά (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Βάσως Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Μάνου Ματσαγγάνη,  (Οικονομικό Πανεπιστήμιο), Ελίζας Παπαδάκη (δημοσιογράφου), Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου  (πολιτικού αναλυτή), προκειμένου να καταδειχθεί όχι μόνο το αυτονόητο, η συμφωνία δηλαδή με τον προβληματισμό που αναπτύσσεται, αλλά κυρίως η ανάγκη κοινής στάσης, αν όχι συστράτευσης, όλων στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε.

  Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

Τιμημένο KKE

Της Σώτης Τριανταφύλλου, Athens Voice, 21.10.10

Παρατηρώ με τη γνωστή απορία, ενόψει των δημοτικών εκλογών, τη στάση των πολιτών και των μέσων ενημέρωσης έναντι του ΚΚΕ.  Εκτός του ότι το κοινοβουλευτικά μικρό αυτό κόμμα (12 βουλευτές) απολαμβάνει ευρείας δημοσιότητας, ακόμα και κεντροδεξιοί δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί) το αντιμετωπίζουν, όπως δηλώνουν, με «σεβασμό». Γιατί άραγε; Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, δεν σέβεται κανέναν· ούτε καν το ίδιο το πολίτευμα, ούτε καν το σύνταγμα· η άκρα αριστερά, όπως ακριβώς η άκρα δεξιά, περιφρονεί και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί: γι’ αυτό και υπερηφανεύεται ότι κατεβαίνει «μοναχικά» στις εκλογές, λες και πρόκειται για κατόρθωμα. Το ΚΚΕ πιστεύει ότι εκπροσωπεί το μοναδικό δίκιο, ότι κατέχει την αναντίρρητη, «αντικειμενική» αλήθεια,

Μεταρρύθμιση τώρα!

 Του Β. Καρδάση, Ελευθεροτυπία 22.09.10

Ακούω τα βήματά μου στο κενό

- αναχωρώ ή μήπως επιστρέφω;

Ορέστης Αλεξάκης, «Νυχτοφιλία», Ευθύνη, 344 (2000)

Επειδή περισσεύουν οι επαναστάτες στις μέρες μας και υπαγορεύουν, δίκην Αγγλου Σακεσπήρου, την ερώτηση «υπέρ ή κατά του Μνημονίου;», για να συνεχιστεί το μαρτύριο με τη σχεδόν περιπαιχτική διαβεβαίωση «άρα είσαι εντός συστήματος», σκέφτηκα να απαντήσω με το κεφάλι στον ντορβά: «Η μόνη ορατή επανάσταση μπορεί να είναι η Μεταρρύθμιση». Ναι, η ελάχιστη θεραπεία χρόνιων συμπτωμάτων της ελληνικής καθυστέρησης συνιστά ρήξη, ανατροπή, τομή στην εξέλιξη της μικρής μας κοινωνίας.

Αριστερή επανίδρυση;

 Του Γιάννη Πανούση, Ελευθεροτυπία 20.09.10
...και μέσα στο θυμό μου

κατά διαβόλου στέλλω

τον ίδιο μου τον εαυτό, και γίνομαι σκυλί

Γ. Σουρής, Ο ρωμηός

Ποιο είναι το Μεγάλο Στοίχημα των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών; Το να επιλεγούν οι προοδευτικότεροι ή οι πλέον αρεστοί στις τοπικές κοινωνίες δήμαρχοι και περιφερειάρχες; Το να διαμορφωθούν πολιτικές συμμαχίες «νέου τύπου» (θετικής ή θνησιγενούς κατεύθυνσης);

Η ελληνική αριστερά δεν είναι στα καλά της.

 Του Σ. Κούλογλου, Tvxs

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με τις δύο υποψηφιότητες για την περιφέρεια Αττικής και τα όσα κωμικοτραγικά προηγήθηκαν, αποτελεί στρατηγική ήττα για το πιο μεγάλο τμήμα της ελληνικής ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, που παρέμεινε υπό την ηγεσία του Αλ. Τσίπρα μετά την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας τον Ιούνιο. Κατώτερο των περιστάσεων, όχι μόνο αδυνατεί να αξιοποιήσει την βαθιά, οικονομική, κοινωνική κρίση και πολιτική κρίση αλλά αποτελεί και επίσημα εκλεκτό μέρος της τελευταίας .

Η αριστερά που τελιώνει

 Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Τι είναι ένας αντιμνημονιακός δήμαρχος; Θα μαζεύει κάπως αλλιώς τα σκουπίδια ή δεν θα τα μαζεύει καθόλου, αφού το επίδικο είναι η ανατροπή του μνημονίου και όχι του κάδου απορριμμάτων; Θα υπερασπίζεται το δημόσιο χώρο όταν αυτός κινδυνεύει από την τρόικα, ή θα σφυρίζει αδιάφορα όταν ο καταπατητής είναι κάποιος δικός μας; Τα διακριτικά ενός  τέτοιου δήμαρχου είναι η μακρόχρονη θητεία του στην Αριστερά, ή μήπως στον εργατοπατερισμό, ή μπορεί να είναι μια δήλωση και μια demi αποχώρηση από κάποιο όργανο του σοσιαλιστικού χώρου.

Α. Αλαβάνος: Η άνοδος και η πτώση ενός εκκεντρικού

 Σχολιάζει 
ο Gustave Flaubert

Ο Αλαβάνος έχει αναμφισβήτητα προσόντα.  Κατά την περίοδο της προεδρίας πέτυχε εκείνη τη δημοσκοπική άνοδο  του ΣΥΡΙΖΑ η οποία έκανε τους πάντες να τον θαυμάζουν. Σε μια περίοδο που η αριστερά είχε μείνει στις ανούσιες απεραντολογίες του κομματικού λεξιλογίου, που έκαναν τον κάθε πολίτη να πλήττει αφόρητα, μίλησε στον κόσμο με μια απλή γλώσσα. Ήταν ο δεξιοτέχνης των πυροτεχνημάτων και της ατάκας.

Από τη σκοπιά της «συλλογικής ορθολογικότητας»

Βασίλης Ζουναλής, 01/09/2010

Η κρίση της Αριστεράς καλά κρατεί. Κανένα από τα πολυάριθμα ανά τον κόσμο συλλογικά υποκείμενα, που ομνύουν στο όνομά της, δεν συγκινεί όπως άλλοτε τις καρδιές των πολλών (υπέρ των οποίων, υποτίθεται, πασχίζουν). Πρόκειται για μια γενική και πολυεπίπεδη κρίση (ιδεολογική, πολιτική, θεωρητική). Οι ακατάπαυστες πλην αλυσιτελείς απόπειρες υπέρβασης αυτής της κρίσης, τουλάχιστον από το ’68 ως σήμερα, πιστοποιούν το μέγεθος και προεξοφλούν τη μονιμότητά της. Ακόμη και η ελπίδα που γέννησε η «ανανέωση της Αριστεράς» έχει διπλώσει τα φτερά της, μέχρι νεοτέρας. Βαλτώσαμε;

Τρι-λογικόν ανομολόγητον;

Γιάννης Πανούσης, Ελευθεροτυπία, 23/08/2010

 

Μ’ ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις

Αλεξάνδρα Γαλανού, Πορτραίτο

Εξακολουθούμε να είμαστε η χώρα του κλαυσίγελου και της χαρμολύπης. Της κωμωδίας ηθών και της τραγωδίας θεσμών. Της ανευθυνότητας αρχόντων και της αφέλειας αρχομένων. Της διαρκούς υπο-κρισίας εαυτών και αλλήλων. Της μη απολογίας και μη λογοδοσίας. Τρία παραδείγματα:

«Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει».

Πού είναι η Αριστερά;

του Ζοζέ Σαραμάγκο

Το  κείμενο, με τίτλο «Πού είναι η Αριστερά» πρωτοεμφανίστηκε στο μπλογκ του Σαραμάγκο, την 1.10. 2008. Δημοσιεύτηκε, μαζί με άλλα κείμενα από το ίδιο μπλογκ, στο βιβλίο του Το τετράδιο. Κείμενα που γράφτηκαν για το blog, Σεπτέμβριος 2008-Μάρτιος 2009. Στα ελληνικά κυκλοφορεί, όπως και όλα σχεδόν τα βιβλία του Σαραμάγκο, σε μετάφραση Αθηνάς Ψυλλιά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, σε μια συνέντευξή μου σε μια νοτιοαμερικάνικη εφημερίδα, αργεντίνικη νομίζω, μου βγήκε πάνω στις διαδοχικές ερωταποκρίσεις μια δήλωση που κατόπιν φαντάστηκα πως θα προκαλούσε αναταραχή, διαμάχη, σκάνδαλο

Η Δημοκρατική Αριστερά και το πολιτικό σκηνικό

 ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΖΕΛΗΣ | 
ΒΗΜΑ: Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Στο πλαίσιο του σημερινού κομματικού τοπίου νομίζω ότι η νεοϊδρυθείσα Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν πλήρως απαξιωθεί λόγω σκανδάλων και διαπλοκής. Επιπλέον τα πελατειακά χαρακτηριστικά τους, όσο και αν οι τωρινοί αρχηγοί τους προσπαθούν, δεν μπορούν εύκολα να τα αμβλύνουν. Και το βαθύ ΠαΣοΚ και το γαλάζιο αντίστοιχό του καλά κρατούν.

Μιλάμε για την Αριστερά: Για την «ανανεωτική» Δημοκρατική αριστερά

Μιλάμε για την Αριστερά: Για την «ανανεωτική» Δημοκρατική αριστερά

Σώτη Τριανταφύλλου, Athens Voice, 07/07/2010

---

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ· υπήρξαν και υπάρχουν «αριστεροί δημοκράτες», μονάδες, παρέες· υπήρξε και υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· υπάρχει σοσιαλφασιστικό· υπάρχει κι ο σχηματισμός που ελάχιστα διαφέρει από το ΚΚΕ.


Ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μέρος ενός ευρωπαϊκού (και παγκόσμιου) φαινομένου μιας και δίπλα στα παλιά κομμουνιστικά κόμματα
έχουν εμφανιστεί κομμουνιστογενείς ομάδες (π.χ. το γαλλικό «Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» που εκπροσωπεί ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, η ιταλική «Κομμουνιστική Επανίδρυση») οι οποίες θα όφειλαν να βρουν τρόπο να συνεργαστούν με τα ΚΚ· τα ΚΚ, παρότι «χρεοκοπημένα», αποτελούν το κρυφό ιδανικό τους.